ks. Tomasz Bać
Z dziejów Triduum Paschalnego
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2017
wydrukuj ten artykułTriduum Paschalne, czyli trzy wielkie dni, w których Kościół wspomina i celebruje przejście Jezusa Chrystusa ze śmierci do życia, stanowią fundament całego chrześcijańskiego roku liturgicznego. Bardzo bogata historia obrzędów Triduum Paschalnego ukazuje sposób, w jaki w poszczególnych epokach uczniowie rozumieli i przeżywali swoją relację do Paschalnego Chrystusa. Nawet pobieżne przedstawienie tej historii może pozwolić na głębsze zrozumienie tego, co Kościół celebruje dzisiaj, oraz bardziej świadomie uczestniczyć w tej wyjątkowej liturgii.
Wielkanoc w pierwszych trzech wiekach
Apostołowie i ich bezpośredni następcy nie obchodzili świąt wielkanocnych. Dla chrześcijan żyjących w I i do połowy II wieku jedynym świętem była niedziela. Każdego tygodnia zbierali się w jednym miejscu i celebrowali mękę, śmierć i zmartwychwstanie ich Pana i Zbawiciela. Dla pierwszych pokoleń uczniów Chrystusa świętowanie niedzieli obejmowało całość tajemnicy paschalnej, którą Kościół żył w codzienności. Tak było właściwie aż do połowy II wieku, kiedy to jedna z niedziel na początku wiosny – bliska żydowskiemu świętu Paschy – przybrała szczególny świąteczny charakter i zaczęto ją obchodzić jako wspomnienie śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. U podstaw świąt wielkanocnych i całego Triduum Paschalnego stoi zatem niedziela jako pierwotne i najbardziej oryginalne święto chrześcijańskie. (...)
