ks. Krzysztof Filipowicz
Misterium czasu w liturgii
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń 2017
wydrukuj ten artykułWigilia Paschalna dzięki bogactwu tworzących ją obrzędów należy do najbardziej uroczystych celebracji w całym roku liturgicznym. Jej początek wyznaczają obrzędy liturgii światła. Celebrans po poświęceniu ognia, przygotowując paschał do zapalenia, wypowiada między innymi następujące słowa: „Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność. Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen”. Niczym w soczewce skupiają się w tych słowach główne idee liturgicznego pojmowania czasu i wieczności. Nie bez powodu św. Augustyn nazwał Wigilię Paschalną matką wszystkich wigilii (mater omnium vigiliarum), gdyż cały rok liturgiczny w swoim przebiegu odwołuje się do zbawczego czynu Chrystusa zrealizowanego w misterium paschalnym. Wydarzenie to ukazuje różnorakie wymiary czasu, uobecniane następnie w liturgii wywołuje – jeśli można tak rzec – skutki, których horyzont jest wieczny. Niniejszym przyjrzymy się, jakie związki zachodzą pomiędzy akcją liturgiczną a szeroko pojmowanym czasem.
Czas, czyli podstawowy
wymiar naszej egzystencji
Czas należy do podstawowych wymiarów ludzkiego życia. Chodzi tutaj o czas, jeśli można się tak wyrazić, najbardziej nam znany, czyli trwanie zjawisk i wydarzeń. Najstarsze definicje filozoficzne rozumiały czas jako miarę przejawów bytu ludzkiego i określały go za pomocą przysłówków „wcześniej” lub „później”. (...)
