ks. Łukasz Szczeblewski
Miejsce przewodniczenia
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2016
wydrukuj ten artykułKażde zgromadzenie liturgiczne jest wspólnotą hierarchicznie uporządkowaną, która sprawując obrzędy, ma swojego przewodniczącego, osobę „kierującą” akcją liturgiczną (diakon, kapłan, biskup). Spełnianie tej funkcji domaga się specjalnego miejsca w przestrzeni liturgicznej. Określane jest ono mianem „miejsca przewodniczenia” lub „krzesła celebransa” (łac. sedile). W historii liturgii znane było od początków, stanowiąc pewną analogię do miejsca przeznaczonego dla nauczyciela, sędziego w judaizmie.
W okresie średniowiecza krzesło celebransa straciło swoje znaczenie. Upowszechnił się wówczas zwyczaj tak zwanych „mszy prywatnych” (sprawowanych bez udziału wiernych) i celebrowania całej liturgii mszalnej od ołtarza. Sobór Watykański II nawiązał do dawnej tradycji i przywrócił miejsce przewodniczenia w liturgii.
W świetle obowiązujących norm liturgicznych powinno być ono tak usytuowane, aby celebrans mógł widzieć wspólnotę i się z nią komunikować, a wierni dobrze widzieli i słyszeli przewodniczącego liturgii. Najodpowiedniejszą lokalizacją miejsca przewodniczenia jest szczyt prezbiterium. W przypadku, kiedy na osi głównej świątyni znajduje się tabernakulum, zazwyczaj krzesło celebransa zostaje przesunięte lekko na bok, aby nie zasłaniać miejsca przechowywania Najświętszego Sakramentu. Inne rozwiązania wymuszone są najczęściej strukturą świątyni, niekiedy miejsce przewodniczenia usytuowane jest obok ołtarza, frontem lub bokiem do ludu. (...)
