ks. Jarosław Staszewski SChr
Polskie baptysteria?
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2016
wydrukuj ten artykułW Polsce baptysteriów nie budowano! Nie ma ani pewnych materialnych dowodów, ani kronikarskich przesłanek, aby sądzić inaczej. Były już inne czasy, inny klimat, inne możliwości. Niemniej z podziwem i nutą zazdrości patrzymy na baptysteria Rawenny, Florencji czy Pizy wznoszone w pobliżu katedr jako osobne, monumentalne budowle, zdobione przez najlepszych mistrzów swojej epoki, zachwycające pod każdym względem. Ich doskonałe proporcje, szlachetne materiały, kunszt rzeźby w kamieniu czy precyzja i nieprzygaszone nawet po tysiącu lat piękno mozaik wskazują na rolę, jaką pełniły w Kościele. Te olśniewające swoiste pałace były wznoszone jako „bramy wjazdowe” do Chrystusowego Królestwa, do wspólnoty synów i córek Boga. Tu rozpoczynała się duchowa droga tych, których imiona są już zapisane w niebie. Mówi o tym bogata ikonografia baptysteriów. W oczach nowo ochrzczonego stawała się ona otwartą i zrozumiałą księgą, opowiadającą wielką historię zbawienia, a wielka historia zbawienia stawała się jego własną historią. Kandydaci do chrztu, stojąc pośrodku rozmodlonej wspólnoty zgromadzonej w baptysterium wokół chrzcielnej sadzawki, czuli, że całe duchowe bogactwo Kościoła i cały jego materialny splendor istnieje właśnie po to, aby doprowadzać do zbawienia. Neofici, wynurzając się z odradzającej kąpieli, byli tego pewni! Wiedzieli, że należą do tego samego świata co aniołowie i święci, którzy patrzyli na nich z mozaikowych sklepień, obrazów i rzeźbionych scen. (...)
