ks. Marcin Stefanik SChr
Nabożeństwo pokutne
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 03, marzec 2016
wydrukuj ten artykułJak podaje księga liturgiczna Obrzędy pokuty (dostosowane do zwyczajów diecezji polskich z 1981 r.) w punkcie 4.: „Lud Boży na liczne i różne sposoby podejmuje i pełni nieustanną pokutę”. Dzieje się to między innymi nie tylko w samej sakramentalnej spowiedzi, ale także w sprawowanych przez Kościół celebracjach pokutnych, które w polskiej nomenklaturze nazywane są nabożeństwami pokutnymi.
Ich rozpowszechnienie miało miejsce zasadniczo w krajach Europy Zachodniej i wynikało z kryzysu sakramentu pokuty w formie indywidualnego wyznania grzechów. Celebracje pokutne miały na celu ukazanie społecznego i eklezjalnego wymiaru grzechu, ale też były swoistym przygotowaniem do indywidualnej spowiedzi.
Sama księga Obrzędy pokuty mówi o nabożeństwach pokutnych, że „są zgromadzeniami ludu Bożego na słuchanie słowa Bożego, przez które otrzymuje wezwanie do nawrócenia i odnowy życia oraz wieść o naszym wyzwoleniu z grzechu przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa”. Podkreśla się więc wspólnotowy charakter, ważną rolę słowa Bożego oraz odkupieńczy gest miłości Boga w Misterium Paschalnym.
Kongregacja Kultu Bożego przygotowała dziewięć przykładowych nabożeństw pokutnych, umieszczając je w Dodatku. Dwa uwzględniają okres Wielkiego Postu, jedno Adwent, trzy na okres zwykły oraz dla chorych, dzieci i młodzieży. Oczywiście, można przygotować celebracje uwzględniające poziom formacji religijnej, duchowej, potrzeby danego powołania czy zawodu. (...)
