ks. Krzysztof Filipowicz
Nowość życia ofiarowanego nam w chrzcie świętym
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 03, marzec 2016
wydrukuj ten artykułŚw. Paweł mówi o „nowym życiu” i „nowości ducha”
Interesujący nas tekst w Biblii Tysiąclecia brzmi następująco: „Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzy otrzymaliśmy chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć, zostaliśmy pogrzebani po to, abyśmy i my postępowali w nowym życiu – jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca” (Rz 6,3-4). „Teraz zaś Prawo straciło moc nad nami, gdy umarliśmy dla tego, co trzymało nas w jarzmie, tak że możemy pełnić służbę w nowości ducha, a nie według przestarzałej litery” (Rz 7,6). Inne tłumaczenia, chociażby biskupa Kazimierza Romaniuka, mówią o „nowości życia”, analogicznie do „nowości ducha”. Egzegeci podkreślają, że przymiotniki mają charakter dość statyczny. Natomiast życie jest pewnym dynamicznym procesem, a nie samą postawą. Aby życie w ogóle zaistniało, a następnie mogło się rozwijać, potrzebnych jest wiele warunkujących je czynników. Co powoduje zatem, według Apostoła, tę nowość? Chrzest i wiara, czyli życie z wiary i chrztu! Można powiedzieć, że jest to życie Bożo-ludzkie, ale nie na sposób jakiejś hybrydy. Chrzest upodabnia nas do Chrystusa, który był i Bogiem, i Człowiekiem, ale nie można powiedzieć, że jakby z dwóch połówek, był jedną Osobą. (...)
