ks. Jarosław Staszewski SChr
Włócznia św. Maurycego
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2016
wydrukuj ten artykułW grudniowym numerze „Mszy Świętej” pisałem o tysiącletnim relikwiarzu krzyża świętego odnalezionym na wyspie Jeziora Lednickiego i uznawanym za dar cesarza Ottona III dla Bolesława Chrobrego z okazji zjazdu gnieźnieńskiego w 1000 roku. Relikwie męki Pańskiej, jako najważniejsze pamiątki chrześcijaństwa, otaczane były w średniowieczu czcią nieporównywalnie większą od innych relikwii. Posiadanie relikwii męki Pańskiej było najwyższym przywilejem. Wierzono, że sprowadzają one błogosławieństwo i chronią przed niebezpieczeństwem. Ofiarowanie Bolesławowi Chrobremu relikwii męki Pańskiej było ze strony cesarza aktem religijnym i państwowym. Cesarz pragnął, aby łaska Boża towarzyszyła poczynaniom księcia Bolesława i żeby cieszyli się nią poddani księcia. W oczach Ottona Bolesław zasłużył także na cesarską łaskę i przyjaźń, czego symbolem miał być drugi dar dla księcia Polan – włócznia św. Maurycego z osadzonym w jej ostrzu gwoździem z krzyża Pańskiego. W porządku państwowym wręczenie włóczni było obietnicą korony.
Dlaczego włócznia św. Maurycego stała się tak ważnym symbolem religijnym i jednocześnie atrybutem najwyższej władzy? Tradycja utożsamia ją z tak zwaną Włócznią Przeznaczenia, którą Longinus przebił bok ukrzyżowanego Chrystusa. Wierzono, że przechowana przez pierwszych chrześcijan i przekazywana z pokolenia na pokolenie dotarła do Egiptu. (...)
