ks. Tomasz Bać
Liturgia godzin a życie i misja wspólnoty chrześcijańskiej
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2015
wydrukuj ten artykułCykl artykułów na temat teologii liturgii godzin wypada zakończyć odniesieniem się do duchowości, co w praktyce oznacza połączenie liturgii z życiem chrześcijańskim. Liturgia godzin, która od wieków wyznacza rytm czasu Kościoła, nie może być rzeczywistością odizolowaną od codziennego ludzkiego doświadczenia pracy, apostolatu i ewangelizacji. Brak tego fundamentalnego połączenia modlitwy i życia rodziłby dwa bardzo konkretne zagrożenia. Po pierwsze – sama modlitwa stałaby się czymś zupełnie nieznaczącym i nieistotnym dla doświadczenia chrześcijańskiego wyrażanego w codziennych wyborach i decyzjach uczniów Chrystusa. Drugim niebezpieczeństwem – równie groźnym – jest pokusa subiektywizmu i spojrzenie na modlitwę w zupełnym oderwaniu od codziennego życia, jakby była ona jedynym miejscem, w którym wierni realizują swoje chrześcijaństwo. Wielu współczesnych uczniów Chrystusa myśli właśnie w ten sposób, nie widząc koherencji pomiędzy tym, co robią na co dzień, i tym, jak się modlą. Z tego właśnie powodu wydaje się konieczne, aby zrobić wszystko, by modlący się liturgią godzin umieli potraktować ją jako źródło, narzędzie i fundament swojej codzienności.
Liturgia godzin a chrześcijańskie życie wiernych
Bł. Paweł VI w roku 1972 w Konstytucji apostolskiej Laudis canticum promulgującej Liturgię godzin odnowioną po Soborze Watykańskim II napisał następujące słowa dotyczące owego podstawowego połączenia modlitwy liturgicznej Kościoła z codziennym życiem wiernych: „Całe bowiem życie wiernych poprzez wszystkie godziny dnia i nocy jest swego rodzaju «służbą» (leitourgia), w której oddają siebie samych na posługę miłości Boga i bliźnich, jednocząc się z działaniem Chrystusa, który uświęcił życie wszystkich ludzi swoim życiem i ofiarą. (...)
