Ewa Krawiecka
Magdalena - przewodniczka
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07, lipiec 2015
wydrukuj ten artykułFenomen popularności postaci Magdaleny w kulturze wszystkich epok wynika z uniwersalnego przesłania jej losów. Liczne wyobrażenia ukazywały ją od niskości nierządu do wyżyn nieomal zrównujących Magdalenę z Matką Bożą. Stawiana była za argument możliwości naprawy natury ludzkiej – w tym szczególnie kobiecej. Symbolizowała trudne drogi życiowe każdego: od niewiedzy do objawienia, od grzechu do świętości, od nieposłuszeństwa i pychy do pokory i uniżenia.
Biblijne źródła
Szczegóły z Nowego Testamentu układają się w zespół wzmianek imiennych o Marii Magdalenie oraz we wtórne skojarzenia egzegetyczne.
Pierwsze odniesienia ukazują świętą:
– w gronie niewiast, które z dala przypatrywały się śmierci Jezusa na krzyżu (Mt 27,55-56; Mk 15,40-41; J 19,25-27);
– przy pustym grobie z niewiastami, w trakcie rozmowy z aniołami (Mt 28,1-8; Mk 16,1-8; Łk 24,1-11; J 20,1-10);
– jako świadka Zmartwychwstałego Pana (Mt 28,9-11);
– w scenie Noli me tangere (J 20,15-18).
Co ważne, Maria Magdalena wymieniana jest zawsze jako pierwsza – niczym przewodniczka grupy kobiet, które za nią podążały. Najprawdopodobniej owo honorowe pierwszeństwo wiązało się z jej szczególną pracą i zaangażowaniem w życiu pierwszej gminy wyznawców.
Drugie odniesienia obejmują:
– kobietę, z której Chrystus wypędził siedem złych duchów (Mk 16,9-11);
– nieznaną z imienia niewiastę, która uczciła Jezusa namaszczeniem drogocennym olejkiem (Mk 14,3-9);
– bezimienną nawróconą grzesznicę wycierającą swymi włosami stopy Mistrza (Łk 7,36-50);
– postać utożsamianą z Marią, siostrą Marty i Łazarza (Łk 10,38-42), która także wylała olejek nardowy na nogi Jezusa i także wycierała je włosami, płacząc (J 11,1- 43; J 12,1-12);
– kobietę cudzołożną uratowaną przez Nauczyciela przed publicznym ukamienowaniem (J 8,1-11). (...)
