ks. Jan Miazek
Teologia hymnów brewiarzowych okresu zwykłego
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 06, czerwiec 2015
wydrukuj ten artykułOkres zwykły jest najstarszym i najdłuższym okresem roku liturgicznego, liczy trzydzieści trzy lub trzydzieści cztery tygodnie. W tym okresie nie obchodzi się żadnej szczegółowej tajemnicy Chrystusa, lecz wspomina się misterium Chrystusa w jego pełni, zwłaszcza w niedzielę. Okres zwykły ma dwie części, od poniedziałku po święcie Chrztu Pańskiego do wtorku przed Wielkim Postem oraz od poniedziałku po niedzieli Zesłania Ducha Świętego do Adwentu. Hymny okresu zwykłego, którym chcemy poświęcić tu uwagę, oddają ducha tego czasu. W poszczególne dni kontemplują tajemnicę Boga, wpatrują się w postać Chrystusa, ukazują człowieka związanego przez wiarę z Bogiem, przywołują człowieczy codzienny trud i zanoszą błagania za Kościołem i światem.
Hymny godziny czytań
Godzina czytań zawiera nie tylko czytania, ale także psalmy, hymn i modlitwę, jest więc godziną modlitewną. Modlitwa powinna towarzyszyć czytaniu Pisma Świętego, bo wtedy nawiązuje się rozmowa między Bogiem i człowiekiem – człowiek zwraca się do Boga i słucha Jego słowa. Łacińskie wydanie Liturgii godzin ma dwa zestawy hymnów: na pierwszy i trzeci tydzień oraz na drugi i czwarty. W obu zestawach na każdy dzień zamieszczono dwa hymny: jeden, gdy godzinę odmawia się w nocy lub bardzo wcześnie rano, oraz drugi, gdy jest ona odmawiana w dzień. Polskie wydanie Liturgii godzin jest bogatsze w hymny: każdy dzień z czterech tygodni posiada swój własny hymn. (...)
