ks. Łukasz Szczeblewski
Lekcjonarz mszalny
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2015
wydrukuj ten artykułDrugą po Mszale rzymskim księgą liturgiczną niezbędną do celebracji Mszy Świętej jest lekcjonarz (łac. lectionarium, od lego – czytam). Zawiera on teksty czytań biblijnych, psalmów responsoryjnych, aklamacji i Ewangelii na poszczególne dni roku liturgicznego.
W pierwszych wiekach chrześcijaństwa nie było oddzielnej księgi liturgicznej, zawierającej same perykopy biblijne. Odczytywano je bezpośrednio z księgi Pisma Świętego. Później zaczęto zaznaczać odpowiednie fragmenty na marginesie Biblii. Od VI wieku powstawały specjalne wykazy tekstów biblijnych w formie tablic (tak zwane capitularia), które umieszczano zwykle na początku Pisma Świętego. Zawierały one spis odpowiednich fragmentów używanych w liturgii. Capitula lekctionum (zestawy czytań) dały początek nowej księdze liturgicznej. Najstarsze zachowane lekcjonarze to Epistolarium (Comes) z Würzburga, z VIII wieku, zawierający czytania z VI-VII wieku, oraz Comes Alcuini z VII wieku.
Kolejnym ważnym etapem w historii lekcjonarza było włączenie go do mszału po reformie Tridentinum, w wyniku czego powstał mszał pełny (missale plenarium). Jako oddzielną księgę liturgiczną lekcjonarz wprowadzono ponownie do użytku liturgicznego po Soborze Watykańskim II.
Używany obecnie w liturgii lekcjonarz obejmuje siedem tomów. Poszczególne tomy zawierają zestawy czytań na następujące części roku liturgicznego:
Ponadto istnieją jeszcze dwa dodatkowe tomy lekcjonarza. (...)
