ks. Radosław Błaszczyk SDB
Modlitwa Pańska i oracje w liturgii godzin
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2015
wydrukuj ten artykułWprowadzenie
W poprzednich rozważaniach pochylaliśmy się nad – jak by się mogło wydawać – ważniejszymi elementami liturgii godzin, takimi jak: responsoria, hymny, prośby (tak zwane precesy), tytuły i nazwy psalmów. Teraz przyszedł czas, aby omówić Modlitwę Pańską występującą tylko w jutrzni i nieszporach oraz modlitwę końcową, czyli orację, którą spotykamy we wszystkich godzinach brewiarzowych. Posiadają one swoje charakterystyczne znaczenie i zadania, które zostaną poniżej przedstawione i omówione.
Modlitwa Pańska
Modlitwa Pańska, inaczej Ojcze nasz (w języku łacińskim: Pater noster), jest przykładem modlitwy, którą wygłosił sam Pan Jezus w czasie Kazania na Górze. To wydarzenie zostało potwierdzone przez dwóch synoptycznych Ewangelistów: Mateusza i Łukasza (Mt 6,9-13; Łk 11,2-4). Według opinii znanych Ojców Kościoła, ta modlitwa jest wzorem prawidłowej modlitwy chrześcijańskiej, gdyż w swej strukturze zawiera wszystko, o co można i zarazem należy prosić Boga. Jak podaje Katechizm Kościoła katolickiego, jest ona streszczeniem całej Ewangelii (KKK 2761). Modlitwa Pańska uzmysławia osobie modlącej się, że Bóg, który jest adresatem każdej naszej modlitwy, jest naszym Ojcem. Następnie zauważamy siedem próśb. Ta liczba nie jest przypadkowa, gdyż w mentalności żydowskiej była ona liczbą doskonałą (mamy siedem sakramentów świętych, siedem darów Ducha Świętego). (...)
