ks. Radosław Błaszczyk SDB
Charakterystyka „próśb” w liturgii godzin
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 03, marzec 2015
wydrukuj ten artykułPochodzenie próśb w liturgii godzin
Słowo preces pochodzi z języka łacińskiego i oznacza prośbę, modlitwę, wstawianie się. Tym określeniem nazywamy modlitwę wiernych, którą znajdujemy w liturgii godzin zarówno w jutrzni, jak i w nieszporach. Zaliczamy ją do tak zwanych tekstów euchologijnych. Ich korzenie możemy odnaleźć w tradycji żydowskiej. Bardzo charakterystycznym rysem semickiej duchowości modlitewnej było przejście od modlitwy uwielbienia i dziękczynienia do modlitwy błagalnej. W porannej i wieczornej modlitwie synagogalnej Żydzi zgodnie z tradycją odmawiali ważny dla nich fragment pochodzący z Księgi Powtórzonego Prawa: Słuchaj, Izraelu… (Pwt 6,4-9) oraz tak zwaną modlitwę osiemnastu błogosławieństw. Interesującym jest, że każdego dnia dołączano do nich aktualne prośby i błagania. Naturalną konsekwencją był fakt, że tradycja wczesnochrześcijańska, która wyrosła z tradycji żydowskiej, propagowała również modlitwy błagalne. Wielki Apostoł Narodów św. Paweł w Pierwszym Liście do Tymoteusza zachęcał, aby „prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich sprawujących władzę, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne z całą pobożnością i godnością. (...)
