ks. Krzysztof Borowiec
Śpiew na komunię
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2014
wydrukuj ten artykułOmawiając w poprzednim naszym rozważaniu cechy śpiewu na przygotowanie darów, zwróciliśmy uwagę na formę responsorium, które jest źródłem, w pewnym sensie archetypem tego śpiewu. Respons w swej istocie wyraża dwie postawy: odpowiadanie i powtarzanie. Odpowiedź z powtarzaniem wiąże się bezpośrednio. Niech jako przykład posłuży zasada, którą stosuje się na morzu. Kiedy kapitan wydaje komuś z załogi komendę, np. ster w prawo, to osoba stojąca przy sterze odpowiada, powtarzając: jest – ster w prawo, po czym wykonuje zadanie. Odpowiedź wiąże się z powtórzeniem. Zasada ta jest konieczna do tego, aby kapitan miał pewność, że jego polecenie zostało dobrze usłyszane. Oczywiście, kiedy Bóg do nas mówi, to nie potrzebuje pewności, że Jego słowo zostało dobrze usłyszane. To my tego potrzebujemy. Nie można lepiej odpowiedzieć na słowo Boga, jak je powtórzyć. Stąd już u samych początków w liturgii Kościoła pojawiło się responsorialne powtarzanie głównie wersetów psalmowych.
Najstarsze śpiewy na komunię
Najstarsze świadectwa dotyczące śpiewów na komunię odnoszą się do Kościoła wschodniego i pochodzą z czasów patrystycznych, czyli od ojców Kościoła. Jednym z takich świadectw są Katechezy mystagogiczne św. Cyryla Jerozolimskiego napisane po 350 roku. (...)
