ks. Krzysztof Borowiec
Śpiew na ofiarowanie
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2014
wydrukuj ten artykułObecnie w ramach naszego cyklu omawiamy tak zwane śpiewy zmienne, określane także mianem proprium missae. Pierwszym spośród nich jest introit, czyli śpiew na wejście. Była o nim mowa w poprzednim numerze „Mszy Świętej”. Kolejnym chronologicznie jest offertorium, nazywane śpiewem na ofiarowanie. Zwróćmy uwagę, że w dzisiejszym mszale, w formularzu nie mamy antyfony na ofiarowanie. Jest zamieszczona antyfona na wejście jako pozostałość introitu oraz antyfona na komunię, czyli dawne communio. Wynika to z faktu, że offertorium ma inną budowę formalną niż dwa pozostałe śpiewy. Budowa ta nawiązuje do sposobu wykonywania psalmów, który rozwinął się na przestrzeni wieków.
Responsorialna budowa offertorium
Żeby łatwiej zrozumieć zasadniczą różnicę w wykonywaniu psalmów, wystarczy spojrzeć, w jaki sposób wykonuje się dziś psalmy w liturgii Mszy Świętej i w liturgii godzin, czyli w brewiarzu. Podczas liturgii godzin najczęściej recytujemy lub śpiewamy psalmy na sposób antyfonalny. Wówczas modlitwę psalmu rozpoczynamy antyfoną, która go w pewnym sensie streszcza, dalej następują wersety psalmowe, które kończą się doksologią Chwała Ojcu, po czym powtarzamy na koniec jeszcze raz antyfonę. Możemy powiedzieć, że psalm jest wykonywany w formie ciągłej. Ten rodzaj odmawiania psalmu nazywamy wykonaniem na sposób antyfonalny. (...)
