Adam Matyszewski
Św. Grzegorz Wielki i jego wkład w liturgię Kościoła
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2014
wydrukuj ten artykułJeden z najbardziej znanych papieży, wielki teolog, mistyk, asceta, liturgista, apologeta, reformator życia kościelnego… – trudno zliczyć wszystkie określenia i zasługi Grzegorza I, jakie oddał Kościołowi Chrystusowemu na przełomie VI i VII wieku. Nie bez powodu przysługuje mu tytuł „wielkiego” i doktora Kościoła.
Urodził się w Rzymie około 540 roku. Jego ojciec, Gordian piastował urząd senatora, którego – jak głosi legenda – zrzekł się, aby wstąpić w stan duchowny i zostać jednym z siedmiu diakonów rzymskich nazwanych regionari. Za przykładem męża podążyła Sylwia, matka późniejszego papieża, która w odosobnieniu, przy bramie bazyliki św. Pawła, w miejscu zwanym Cella nova do końca swych dni pędziła żywot zakonny. Po jej śmierci postawiono tu kaplicę pod jej wezwaniem. W liturgii wspominamy ją 3 listopada. Święci Rodzice Grzegorza Wielkiego wydali na świat jeszcze dwie święte córki: Emilianę i Farsylię.
Przez pokorę do wielkości
Grzegorz, wybitny uczeń tak zwanych nauk wyzwolonych: gramatyki, retoryki i dialektyki, po ukończeniu studiów prawniczych szybko awansował, czego dowodem było powierzenie mu w roku 572 wysokiego urzędu prefekta Rzymu. Na tym stanowisku wykazał wielkie zalety umysłu i charakteru, a były to czasy dla Kościoła niebywale trudne, czego dowodzą słowa jednego z ówczesnych mu kronikarzy: „Longobardowie spustoszyli miasta, zburzyli warownie, popalili kościoły, zrujnowali klasztory męskie i żeńskie, a folwarki przez ludzi opuszczone zostały”. (...)
