ks. Krzysztof Porosło
Od Paschy żydowskiej do Paschy chrześcijańskiej cz. II
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 05, maj 2014
wydrukuj ten artykułKontynuując nasze rozważania na temat kształtowania się Wigilii Paschalnej z kwietniowego numeru „Mszy Świętej”, trzeba podkreślić, że na Zachodzie, zwłaszcza w Rzymie, panowała inna tradycja, która nakazywała celebrowanie Wielkanocy w niedzielę po 14 dniu miesiąca Nisan. Akcentowano tym samym fakt zmartwychwstania Chrystusa – miało miejsce w niedzielę! – jako zasadniczą treść święta Paschy. Doprowadziło to do tak zwanej „kontrowersji wielkanocnej”, którą ostatecznie udało się wpierw uspokoić dzięki interwencji św. Ireneusza za pontyfikatu papieża Wiktora I, kiedy Kościołowi groził podział i zerwanie jedności, a ostatecznie rozstrzygnąć na korzyć tradycji rzymskiej. Euzebiusz relacjonuje, że „w krótkim czasie doszło do ogólnego porozumienia i jednomyślności w celebrowaniu świętego dnia”. W 325 roku na Soborze w Nicei stwierdzono, że już od dłuższego czasu wszystkie Kościoły obchodzą Paschę w niedzielę. Wtedy też w jednym z dekretów, który zachował się w pismach Teodoreta z Cyru, jednomyślnie ustalono, że wszyscy w całym Kościele będą „zgodnie wznosić swe modlitwy w święty dzień Paschy” zgodnie z rzymską tradycją. Wtedy jednak nie chodziło już o spór z kwartodecymianami, ale o problem z liczeniem odpowiedniego dnia: niedzieli po pierwszej pełni księżyca po wiosennym zrównaniu dnia z nocą. (...)
