ks. Jan Sochoń
Jan XXIII i Jan Paweł II – święte powinowactwo
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2014
wydrukuj ten artykułKościół od chwili swych narodzin żyje w głębi Tajemnicy i wciąż się nią karmi. Bóg, obecny w świecie i w Kościele, nie odsłania się jednak w całej swej osobowej bytowości, zawsze pozostaje w tle, zapewne również po to, abyśmy mogli Go nieustannie poznawać, utwierdzać duchowe z Nim relacje, adorować. Jesteśmy otwarci wzajem na siebie nie tylko dlatego, że On nas niejako związał ze sobą poprzez akt stwórcy, ale też dlatego, że w wolnej decyzji tę więź przyjęliśmy z dziękczynieniem. Nie oznacza to, że życie wiary układa się nam zawsze pomyślnie, bezproblemowo. Raczej staramy się z dnia na dzień podtrzymywać religijny żar, umacniać rwącą się przez grzech bliskość ze Zbawicielem, co bezdyskusyjnie wymaga trudu i ciągłej czujności.
SPEŁNIONE TĘSKNOTY
W tym wysiłku nie jesteśmy zdani tylko na własne możliwości. Często ledwie co tlącą się w nas nadzieję podtrzymuje świadomość, że tworzymy wspólnotę, której serce stanowi Chrystus – codzienny Mistrz i Przewodnik. Że korzystając z darów niesionych przez sakramentalny wymiar Kościoła, mamy wciąż szansę na powrót do ewangelicznego stylu życia. Że Bóg nigdy nas nie odtrąca, choćbyśmy nawet na tego rodzaju gest zasługiwali. Że wreszcie tutaj na ziemi przewodzi nam papież, Namiestnik Chrystusowy, z którego świadectwa i nauczania możemy w pełni korzystać. (...)
