ks. Krzysztof Filipowicz
Christe eleison, czyli o spotkaniu z Mesjaszem w liturgii
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 03, marzec 2014
wydrukuj ten artykułŹródło i znaczenie aklamacji
Kyrie, eleison – Christe, eleison
Był taki czas w starożytności chrześcijańskiej, kiedy językiem liturgii była greka. Jedyną właściwie pozostałością tego stanu rzeczy jest znane w liturgii mszalnej i litaniach wezwanie Kyrie, eleison – Christe, eleison, co tłumaczy się: „Panie, zmiłuj się nad nami – Chryste, zmiłuj się nad nami”. Wezwania te znajdują się, i to na pierwszym miejscu, w litaniach. Błagalny charakter wezwań, jeśli wziąć pod uwagę sens tłumaczenia, wydaje się oczywisty. Mimo to sens tej aklamacji – we Mszy Świętej posiada ona taki status, a nie walor pokutny – jest jednak inny, niż tłumaczenie by sugerowało. Kyrie, eleison – Christe, eleison jest specyficznego rodzaju pozdrowieniem, jakie uczestnicy na początku Mszy Świętej kierują do swego Pana – pierwszego Liturga i głównego Celebransa. Kyrie, eleison – Christe, eleison są czymś więcej niż tylko wezwaniami, są – jak już powiedziano – aklamacją. Oznacza to, że Chrystus Pan jest nie tylko wzywany lecz i aklamowany. Innymi słowy Kyrie, eleison – Christe, eleison jest uznaniem ze strony zgromadzonego Kościoła. Aklamacja wyraża spontaniczną, emocjonalną radość, wynikającą z uznania czegoś, potwierdzenia czegoś. Stosowane były one w wielu religiach starożytnego świata i nie tylko. (...)
