ks. Jarosław Staszewski SChr
Paw - odrodzenie, nowe życie i wieczność
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń 2014
wydrukuj ten artykułZanim stał się uosobieniem pychy i próżności, paw cieszył się przez tysiąclecia niegasnącym szacunkiem. Dla Hindusów, Egipcjan i Babilończyków był ptakiem świętym, a jego niepsujące się mięso – jak wierzono – zapewniało długowieczność. W starożytnych Chinach pawie pióro było znakiem łaski okazanej przez cesarza. Królowie Persji zasiadali na tronie zdobnym w pawie wióra. Arystoteles utrzymywał, że pawie zabijają węże, a ich jad przekształcają w tęczowe barwy swych piór. Zauważono także, że podobnie jak niektóre inne ptaki paw gubi pióra na zimę, a odzyskuje wiosną. Jednak u żadnego z gatunków ta zmiana nie jest tak spektakularna, jak właśnie u pawia. Z tego powodu paw stał się symbolem nieśmiertelności, ciesząc się gdzieniegdzie kultem podobnym jak feniks. Rzymianie wierzyli, że deifikacja cesarskich małżonek dokonuje się dzięki temu, że dusze ich unoszone są do nieba przez pawie. W symbolice wczesnochrześcijańskiej paw stanowił aluzję do duszy oczyszczonej z grzechów lub do odrodzenia duchowego, czyli w ostateczności do zmartwychwstania.
Dziesięciodenarowy banknot Republiki Macedonii ilustruje fragment mozaiki zdobiącej wczesnochrześcijańskie baptysterium przykatedralne w Stobi. Intensywnie prowadzone prace archeologiczne, rozpoczęte w 1924 roku, odsłaniają kolejne kwartały starożytnej stolicy rzymskiej prowincji Macedonia Salutaris, którą w V wieku spustoszyły barbarzyńskie plemiona, a straszliwe trzęsienie ziemi z 518 roku oraz najazdy Awarów i Słowian dopełniły dzieła zniszczenia. (...)
