kl. Jarosław Koch SChr
Symbol doskonałości i czystości, czyli biel w liturgii
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 12, grudzień 2013
wydrukuj ten artykułKończąc cykl poświęcony kolorom w liturgii, zastanowimy się nad bodajże najważniejszą barwą, jaką jest biel. Dlaczego najważniejsza? Chociażby dlatego, że zawiera w sobie wszystkie pozostałe barwy, jest zatem na swój sposób wszechstronna, reprezentując sobą wartości wszystkich kolorów.
Ponadto ma najstarsze i najbogatsze pochodzenie. Od najdawniejszych czasów odgrywała ważną rolę w kulcie. Dla Babilończyków biały byk symbolizował bóstwo pogody, a greccy kapłani nosili szaty w tym kolorze. Wiązanie bieli z bóstwem i świętością sprawiło, że stała się ona symbolem czystości moralnej i doskonałości.
Wielokrotnie występuje też na kartach Biblii. Jej kultyczne zastosowanie znajdujemy w Starym Testamencie, gdzie pokazane jest, że wszystkie tkaniny użyte w świątyni mają być koloru białego, a szaty kapłana wykonane z białego lnu (bisioru).
W Nowym Testamencie pojawia się jako wyraz chwały, między innymi przy opisie przemienienia na górze Tabor, gdzie jak pisze redaktor Ewangelii św. Marka: „Jego odzienie stało się lśniąco białe” (Mk 9,3), czy u Ewangelisty Łukasza: „Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe” (Łk 9,29). Przy opisie szat anioła: „szaty jego były białe jak śnieg” (Mt 28,3). Biel często występuje w Apokalipsie jako wyraz doskonałej czystości, zwycięstwa i wiecznej chwały. (...)
