ks. Krzysztof Filipowicz
Jezu, Synu Maryi Panny…, czyli o Bogu Wcielonym w liturgii
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 12, grudzień 2013
wydrukuj ten artykułW nawiązaniu do nowego roku duszpasterskiego rozpoczynamy cykl rozważań Wierzę w Syna Bożego. Wydaje się czymś bardzo logicznym, że po zakończonym Roku Wiary zastanowimy się bardziej nad Osobą Jezusa Chrystusa. Takie postępowanie podyktowane zostaje wieloma względami. Chrześcijaństwo to przede wszystkim Osoba Jezusa Chrystusa. Ten chrystocentryczny charakter naszych rozważań wynika także i z tego, że w nauczaniu Jezusowym możemy łatwo zauważyć, jak Pan wielokrotnie, jeśli nie przede wszystkim, mówi o sobie samym. Nie mówi nawet, że Jego nauka jest prawdziwa, ale że On jest Prawdą. Pan zostawił nam nie tylko słowa, ale On sam jest Słowem Wcielonym. Jeśli w Jego słowach odnajdujemy życie wieczne, to przede wszystkim dlatego, że On nazwał siebie Życiem. Wytyczne, jakie nam zostawił w Ewangelii, stały się nie tylko drogą postępowania chrześcijan, ale to On powiedział o sobie, że jest Drogą. Szczęśliwie też złożyło się, że do tych chrystologicznych rozważań zostaliśmy przygotowani przez Rok Wiary, który ukazał nam rozległą panoramę chrześcijańskiego Credo. Pozostało więc, co jest pragnieniem piszącego te słowa, ukazać, że kamieniem węgielnym naszej wiary jest Osoba Jezusa Chrystusa.
Wcielenie Syna Bożego
Miesiąc grudzień kojarzony jest zwykle z dwoma ważnymi okresami – wydarzeniami liturgicznymi: Bożym Narodzeniem i przygotowującym do tych świąt Adwentem. (...)
