ks. Jarosław Staszewski SChr
Mury, które strzegły wiary... Warowne kościoły Siedmiogrodu
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2013
wydrukuj ten artykułTak, bo w tamtych czasach wiary strzegły nie tylko duchowe twierdze i duchowni strażnicy, ale także kamienne, wysokie mury. Tak było w dawnej Rzeczypospolitej, tak było w Hiszpanii, tak było również w Siedmiogrodzie, czyli na ziemi siedmiu miast, nazywanej przez Rumunów Transylwanią, czyli ziemią położoną między lasami. To jeden z wielu europejskich przykładów, gdzie od wieków mieszały się nacje i religie, a ziemia, która przez ponad tysiąc lat należąc do Królestwa Węgier, dziś należy do Rumunii. Jednak nie o Rumunach i nie o Węgrach będzie mowa.
W latach dziewięćdziesiątych XX wieku na listę światowego dziedzictwa UNESCO wpisano siedem wsi położonych w południowo-zachodnim Siedmiogrodzie. Doceniono w ten sposób nie zmieniony od średniowiecza układ urbanistyczny, ale przede wszystkim położone w centrum wsi unikalne w skali Europy gotyckie warowne kościoły.
Warowne kościoły, nazywane „saskimi”, wznoszone były od XIII do XVI wieku przez kolonizujących te tereny Sasów. Sasi przynieśli ze sobą nową kulturę agrarną i nowe sposoby budowania. A że zasiedlali tereny na obrzeżach łacińskiej cywilizacji, musieli mieć się na baczności przed żądnymi łupów i zwycięstw sąsiadami. W XIII wieku były to hordy mongolskie, potem lokalni watażkowie z Mołdawii i Wołoszczyzny, aż wreszcie Turcy osmańscy. (...)
