ks. Krzysztof Borowiec
Śpiewniki kościelne – źródłem pieśni kościelnych
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2013
wydrukuj ten artykułDopuszczenie ludowych pieśni nabożnych do liturgii pociągnęło za sobą problem, o którym mówiliśmy już w poprzednim, wrześniowym odcinku naszych rozważań. Dotyczy on oceny wartości poszczególnych utworów i wyznaczania kryteriów pomagających określić ich przydatność podczas obrzędów. W praktyce przyjęła się zasada, że ludowa pieśń nabożna czy religijna stawała się pieśnią kościelną przez fakt zamieszczenia jej w tak zwanym „śpiewniku kościelnym”. Zatem przy badaniu pieśni kościelnych najlepiej odnieść się do istniejących zbiorów: czy to modlitewników zawierających także pieśni, czy też śpiewników.
Szczególny rozwój w tym względzie nastąpił w XIX wieku. Świadczy o tym wzmożony ruch wydawniczy śpiewników kościelnych. Ks. Piotr Tarliński zwraca uwagę, że właśnie na początku XIX wieku nastąpiło przesycenie „wokalno-instrumentalnymi kompozycjami z tekstami w języku łacińskim, które w okresach poprzednich stanowiły zasadniczo muzykę kościelną”, co zaowocowało zwróceniem się w stronę pieśni (P. Tarliński, Religijny śpiew ludowy w liturgii eucharystycznej dnia Pańskiego, „Liturgia Sacra” 3 [1997] nr 2, s. 59-83). Inny muzykolog, ks. Karol Mrowiec, zaznacza, że było kilka przyczyn tego zjawiska. W myśl zaleceń Komisji Edukacji Narodowej odebrano szkolnictwo z rąk duchowieństwa i przekazano władzom państwowym. (...)
