ks. Tomasz Bać
Dzieje Brewiarza rzymskiego od Soboru Trydenckiego do XX wieku
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2013
wydrukuj ten artykułSobór Trydencki, obradujący z przerwami od 1545 do 1563 roku, był zdecydowanie najważniejszym wydarzeniem w życiu Kościoła nie tylko w czasach kontrreformacji, ale w ciągu całej epoki trwającej aż do początków XX stulecia. Przez wieki był on także głównym punktem odniesienia dla teologii katolickiej oraz dla sposobu celebrowania liturgii w niemalże całym chrześcijaństwie zachodnim. Już w czasie trwania Soboru biskupi na nim zgromadzeni widzieli ogromną potrzebę reformy liturgii, uproszczenia jej oraz oczyszczenia z wielu średniowiecznych naleciałości, które zaciemniały autentyczne znaczenie Służby Bożej w Kościele. Ostatecznie jednak reforma ta, polegająca głównie na odnowie ksiąg liturgicznych, w tym także Brewiarza, mogła dokonać się dopiero po zakończeniu Soboru (w latach 1568-1614), a odpowiedzialność za nią wzięli na siebie kolejni papieże epoki potrydenckiej. Odnowiony w tym czasie Brewiarz rzymski stał się jedyną księgą liturgiczną przeznaczoną do celebracji oficjum aż do początków XX wieku, kiedy to kolejną jego reformę przeprowadził papież św. Pius X. Można więc powiedzieć, że między Soborem Trydenckim a Watykańskim II Kościół używał dwóch Brewiarzy. Pierwszy z nich to Brewiarz Piusa V wydany w 1568 roku, a drugi – Brewiarz Piusa X, owoc reformy z lat 1911-1913. (...)
