ks. Jan Sochoń
Rocznica poświęcenia kościoła
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2013
wydrukuj ten artykułPodczas II wojny światowej stolica Rzeczypospolitej została doszczętnie zniszczona. Pozostały z niej tylko kamienie na kamieniu. A dzisiejsza bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela, jedna z najstarszych świątyń Warszawy, uległa całkowitej ruinie, wysadzona przez Niemców w powietrze. Warszawiacy jednak nie potrafili bez niej wyobrazić sobie własnego życia ani istnienia swojego miasta. Dlatego starali się wszelkimi siłami odbudować katedrę, matkę wszystkich kościołów – miejsce, gdzie mogliby oddawać Bogu cześć i uwielbienie, wyrażać swe przywiązanie do Ojczyzny, odczuwać międzypokoleniową jedność i wzajemne zrozumienie. 23 sierpnia 1953 roku kardynał Stefan Wyszyński udzielił święceń kapłańskich pierwszemu powojennemu rocznikowi diakonów. Katedrę na tyle odbudowano, że można było przeprowadzić w jej wnętrzu tę dostojną uroczystość.
W tradycji chrześcijańskiej wiara bowiem łączy się nierozerwalnie z potrzebą wznoszenia trwałej przestrzeni, zapewniającej intymność i wolność. Gdzie można zaprosić Boga i wraz z Nim budować lepszy świat. Kardynał Joseph Ratzinger, późniejszy papież Benedykt XVI, wzruszająco zauważył, że takie ludzkie budowanie jest zapowiedzią walki ze śmiercią, z brakiem bezpieczeństwa, z lękiem, z samotnością. Świątynia jest wyrazem tęsknoty człowieka do tego, by mieć za współmieszkańca Boga – by móc mieszkać u Boga i w ten sposób doświadczać doskonałego rodzaju zamieszkiwania, doskonałej wspólnoty, która na zawsze ruguje wyobcowanie i wszelkie trwogi. (...)
