Adam Matyszewski
Pieśni nabożne w wydaniu bł. Władysława z Gielniowa
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2013
wydrukuj ten artykułKim był pierwszy znany z imienia polski poeta średniowieczny, piszący w języku narodowym, a wspominany w liturgii 25 września? Oczywiście, to Władysław z Gielniowa, patron Warszawy, urodzony około 1440 roku na Ziemi Opoczyńskiej.
Syn ubogich mieszczan rozpoczął naukę w gielniowskiej szkole parafialnej, stąd powędrował do Krakowa, gdzie rozpoczął studia na Akademii Krakowskiej, jednak głos powołania do życia zakonnego tego samego roku skierował jego kroki do nowicjatu ojców bernardynów (1462 r.). Prawdopodobnie wybrał to zgromadzenie, kierując się dużym poważaniem wśród braci form pobożności związanych z twórczością artystyczną.
Władysław wyróżniał się duchem pokuty. Chodził zawsze boso i pieszo odbywał wizytacje rozległej prowincji, nad którą z woli współbraci sprawował pieczę. Pomimo surowości dla samego siebie, był prawdziwym ojcem dla innych. Szczególną opieką otaczał starych i chorych zakonników.
Specyfiką ascezy bł. Władysława było szczególne nabożeństwo do Imienia Jezus. Każde kazanie zaczynał od tego Imienia, a ku czci Matki Bożej ułożył godzinki i wiele pieśni. Serdeczną czcią otaczał także matkę Najświętszej Maryi Panny – św. Annę, ku której czci ułożył również godzinki. Dowodzi tego obszerny utwór epicki o treści pasyjnej: „Jezu Kryste krzyżowany”, w którym czcigodny Bernardyn czterokrotnie powtarza akrostych Jesus Maria. (...)
