Leszek Wątróbski
Rodacy z Omska
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 06, czerwiec 2013
wydrukuj ten artykułOmsk to duże miasto za Uralem (ponad milion mieszkańców), położone na Nizinie Zachodniosyberyjskiej, przy ujściu rzeki Om do Irtysza. Miasto, jako osada warowna, założone zostało w roku 1716 dla obrony przed najazdami Kirgizów. Prawa miejskie otrzymał w latach 1782-1797. W mieście od 1822 znajdowała się siedziba generał-gubernatora Syberii Zachodniej. Na początku XX wieku stało się wielkim centrum handlowym. W latach 1918-1919 siedziba antybolszewickiego rządu Aleksandra Kołczaka. Dziś Omsk to ważny ośrodek przemysłowy, naukowy – z 10 wyższymi uczelniami (w tym uniwersytet założony w roku 1974) i kulturalny.
Pierwsi Polacy pojawili się w tamtejszej tajdze na Przyirtyszu podczas budowy miasteczka Tara w XVI wieku. Następni polscy i litewscy osadnicy to jeńcy, których zesłano tam w okresie kryzysu cesarstwa rosyjskiego w latach 1598-1613, nazywanym Wielką Smutą.
Kolejny napływ Polaków związany był z wojnami cesarstwa rosyjskiego z Rzeczpospolitą. W roku 1660 z Moskwy za Ural został zesłany pierwszy katolicki duchowny, jezuita Jędrzej Kawęczyński, odbywający zsyłkę w Tobolsku i Narymie. W tym samym również czasie następuje tzw. wewnętrzna migracja, związana m.in. z przesiedleniami Polaków z Tobolska do Tary.
Na całym terytorium Syberii w XVII wieku mieszkało kilka tysięcy naszych rodaków. (...)
