ks. Krzysztof Borowiec
Sekwencja jako przykład twórczości postgregoriańskiej
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2013
wydrukuj ten artykułW poprzednim rozważaniu odnieśliśmy się do obrazu drzewa, któremu mocne zakorzenienie pozwala na wydawanie dobrych owoców. Dla muzyki liturgicznej tym zakorzenieniem jest z pewnością potężny dorobek, jaki Kościół wypracował w epoce średniowiecza, kiedy powstał chorał gregoriański. Stał się on żywym pomnikiem, który dotrwał do naszych czasów. Swoją nazwę zawdzięcza papieżowi Leonowi IV, który sformułowanie carmen gregorianum odniósł do tego śpiewu w IX wieku. Było to związane ze świadomością znaczenia reformy liturgicznej, którą niespełna 300 lat wcześniej przeprowadził papież Grzegorz Wielki (590-604). Wtedy to repertuar gregoriański był już zamknięty. Współczesne badania nad historią kształtowania się śpiewu liturgicznego ukazują nam obraz, w którym na pierwszym etapie rozwoju nie ma wspólnego dorobku muzycznego w całym Kościele, ale różne od siebie tradycje i przekazy repertuaru. Inaczej było w Rzymie, inaczej w Mediolanie, inaczej w Hiszpanii, inaczej w Galii. Ujednolicenie przyniosło dopiero związanie się papiestwa i Kościoła rzymskiego z powstającym królestwem frankońskim w Galii. Z tej fuzji, jak ją dziś nazywamy: romano-frankońskiej, zrodził się kanon utworów, który przez poparcie Karola Wielkiego, koronowanego 25 grudnia 800 roku na cesarza przez papieża Leona III, przyjął się w większości ośrodków rozwijającego się Kościoła. (...)
