ks. Tomasz Bać
Początki oficjum rzymskiego: modlitwa liturgiczna w Regule św. Benedykta
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2013
wydrukuj ten artykułWieki V i VI w historii Kościoła na Zachodzie to czas formowania się zrębów officium divinum, czyli codziennej i liturgicznej modlitwy Kościoła w coraz to bardziej zorganizowanych wspólnotach monastycznych. U podstaw tego procesu stoi wspólnotowa modlitwa monastyczna, jaką św. Benedykt z Nursji dokładnie opisał w swojej Regule i polecił codziennie celebrować swoim duchowym synom. W historii rzymskiej Liturgii godzin czasy i dzieło św. Benedykta zajmują więc ogromnie ważne miejsce.
Korzenie oficjum św. Benedykta – tradycja monastyczna Wschodu i Zachodu
Nie ma wątpliwości, że św. Benedykt (ur. ok. 480 r.), słusznie uważany za ojca monastycyzmu w Kościele zachodnim, położył fundament pod całą kulturę europejską i wyznaczył drogi jej rozwoju na kolejne stulecia, a jego uczniowie wywarli ogromnie wielki wpływ na ewangelizację Europy w wiekach średnich. Dzisiaj nie można sobie wyobrazić Europy bez wkładu intelektualnego, duchowego i fizycznego mnichów benedyktyńskich, żyjących przez wieki w klasztorach rozsianych po całym Starym Kontynencie. Wraz z Regułą św. Benedykta w Kościele zachodnim przyjął się i zadomowił na stałe także benedyktyński styl modlitwy liturgicznej. Dla zrozumienia historii rzymskiego officium divinum konieczne jest więc sięgnięcie do Reguły św. Benedykta, w której można znaleźć bardzo szczegółowy opis codziennego oficjum, każdej godziny kanonicznej oraz układu psalmów, a także podstawy duchowości i teologii wspólnej modlitwy mnichów. (...)
