ks. Waldemar Chrostowski
Psalmy w modlitwie Izraela
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2013
wydrukuj ten artykułW czasach Starego Testamentu lud Bożego wybrania, Izrael, na dwa zasadnicze sposoby odpowiada objawiającemu się Bogu. Pierwszy znajduje wyraz w etyce i moralności, które przejawiają się w dobrym postępowaniu i zmaganiach – przede wszystkim podejmowanych przez proroków – z popełnianiem występków i grzechów. Wyrazem drugiego jest modlitwa pojmowana i przeżywana jako rozmowa z Bogiem, w której wierni „wylewają” przed Nim swoje serca. Szczególne miejsce w nurcie modlitwy zajmują utwory, najczęściej anonimowe, zebrane w Księdze Psalmów. Znamienne, że jak Tora, wyznaczająca ramy postępowania Izraelitów, została podzielona na pięć ksiąg (Pięcioksiąg Mojżesza), tak Księga Psalmów także została podzielona na pięć części (Ps 1 – 41; 42 – 72; 73 – 89; 90 – 106; 107 – 150), odzwierciedlając bogactwo i złożoność duchowości biblijnego Izraela.
Kapłańskie wymiary powołania i modlitwy Izraela
Modlitwa najdobitniej ukazuje istotę oraz sens religijności i pobożności. W niej człowiek zwraca się do Boga, wyznając, że Go szuka, pragnie i potrzebuje, a także znajduje, nawiązuje z Nim rozmowę, prosi, dziękuje, przeprasza i Go uwielbia. O ile w pozostałych księgach Biblii Bóg, objawiając siebie, mówi do człowieka, o tyle w Księdze Psalmów człowiek mówi do Boga w przekonaniu, że nie zwraca się ku nicości ani pustce, ale ku Temu, który go słucha i wysłuchuje, wychodząc naprzeciw każdemu, kto szczerze Bogu ufa. (...)
