dk. Krzysztof Porosło
Obłok i ogień – znaki Bożej obecności
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 12, grudzień 2012
wydrukuj ten artykułPo omówieniu paramentów liturgicznych związanych z winem i chlebem czas przejść do kolejnych znaków naturalnych obecnych w liturgii. Przez kilka kolejnych miesięcy będziemy dotykać rzeczywistości światła, ognia i kadzidła. Światło spotykamy w czasie każdej celebracji, chociażby w postaci świecy ołtarzowej. Woń kadzidła i słup obłoku wznosi się ku niebu w czasie uroczystych liturgii. Ogień zaś karmi się woskiem płonącej świecy i stapia żywiczne ziarna kadzidła. Wszystkie te elementy cudownie się łączą w noc paschalną. Wtedy błogosławi się ogień, aby ten rozniecił płomień paschalnej świecy przełamującej ciemności śmierci i grzechu oraz rozgrzał do czerwoności węgle, na których stopi się kadzidło poprzedzające paschał w procesji światła. O symbolice tych znaków najpiękniej mówi biblijny fragment opisujący wyjście Narodu Wybranego z Egiptu: „A Pan szedł przed nimi podczas dnia, jako słup obłoku, by ich prowadził drogą, podczas nocy zaś jako słup ognia, aby im świecić, żeby mogli iść we dnie i w nocy. Nie ustępował sprzed ludu słup obłoku we dnie ani słup ognia w nocy” (Wj 13,21‑22; podobne słowa występują w następnym rozdziale, opowiadającym o cudownym przejściu przez morze – Wj 14,1-31).
We fragmentach tych znajdujemy informację, że Bóg jest obecny ze swoim ludem i to On prowadzi Izrael do Ziemi Obiecanej. (...)
