ks. Antoni Żebrowski MSF
Apolstwo Dobrej Śmierci
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2012
wydrukuj ten artykuł
WSPÓŁCZESNOŚĆ A ŚMIERĆ
Obecnie człowiek żyje ciągle w pośpiechu, dyspozycyjności, zatroskany o sprawy doczesne i nie myśli o śmierci. Co więcej – dzięki przeróżnym eksperymentom ma nadzieję, że sam przezwycięży śmierć, podczas gdy przez to coraz bardziej upokarza ludzką godność.
Ta „nowoczesność” nawet pośród chrześcijan sprawia, że troska o szczęśliwą śmierć jawi się jako nieporozumienie. Dzisiejszy człowiek, odrzucając Boga, gubi stopniowo prawdę o sobie i o swoim przeznaczeniu. Zatraca też poczucie własnej godności, której źródłem jest Stwórca i Odkupiciel człowieka. Człowiek jako istota podlega biologicznemu prawu śmierci i jako osoba o naturze cielesno-duchowej powołany jest przez Stwórcę do życia wiecznego. „Bo dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka – uczynił go obrazem swej własnej wieczności” (Mdr 2,23). Świadomość życia wiecznego spychana jest na margines. Uciekamy od umierających, uciekamy od myśli o śmierci. Czynimy z tego tabu, bo przecież to nas nie dotyczy. Dzisiejsza rzeczywistość pokazuje, że godność śmierci bywa deptana przez nas samych, przez szpitalną rzeczywistość i te wszystkie okrucieństwa, jakimi karmiony jest dzisiejszy świat poprzez różne kanały informacyjne. Często nawet śmierć bliskich nam osób nie pozwala wzbudzić refleksji, które mobilizują nas do zadania sobie pytania, czy oni odeszli pojednani z Bogiem i ludźmi? Jaki będzie koniec naszego życia – nasza ostatnia godzina? Czy żyjemy ze świadomością, że w każdej chwili możemy stanąć twarzą w twarz przed Bogiem, aby zdać sprawę ze swego życia?
Życie pozbawione wymiaru duchowego, bez Boga, nastawione tylko na dobra doczesne ulega spłyceniu, zatraca się wartość cierpienia, śmierci, a nawet samego życia. (...)
