kl. Krzysztof Porosło
Szaty liturgiczne Kościoła wschodniego
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 12, grudzień 2011
wydrukuj ten artykułPo omówieniu większości szat liturgii rzymskiej warto również jeden tekst poświęcić szatom liturgii bizantyjskiej. Z tej racji, że jest ich wiele, wspomnę tylko o tych najważniejszych. Tym artykułem zakończymy serię poświęconą szatom liturgicznym.
Jako pierwszą szatę wszyscy duchowni (biskup, kapłan, diakon) zakładają sticharion, czyli ozdobną szatę zakrywającą całego człowieka. Byłby to odpowiednik rzymskiej alby, z tą różnicą, że sticharion jest bardziej ozdobny, a dla biskupa i kapłana stanowi szatę zakładaną pod szaty im właściwe, natomiast diakon używa go jako uroczystej wierzchniej szaty. W symbolice sticharion oznacza szatę radości i zbawienia, czystego życia i czystego sumienia.
Diakon oprócz sticharionu zakłada również orarion (rzymska stuła) – długi pas, którym opasuje się na krzyż przez plecy (symbol anielskich skrzydeł), albo nosi na lewym ramieniu, tak, aby zwisał swobodnie z przodu i z tyłu. Nazwa ta pochodzi od łac. słowa orarium – os, oris – znaczy usta. Pierwotnie był to kawałek materiału, który służył do ocierania ust i wycierania potu. W starożytności orarionem ocierano usta osób przystępujących do Komunii.
Diakon, jak również kapłan i biskup zakłada także epimanikia, czyli narękawniki, znajdujące się tuż przy nadgarstku na obu rękach. Przyciskają one luźne szaty do rąk duchownego, co ułatwia spełnianie wszystkich funkcji. (...)
