ks. Ireneusz Bakalarczyk
Puryfikacja naczyń mszalnych
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 12, grudzień 2011
wydrukuj ten artykułW naszych domach porządkujemy wszystko po zakończonym posiłku. Analogicznie możemy to odnieść do kończącej się Komunii Świętej, gdy naczynia mszalne należy tak oczyścić, aby cząsteczki Ciała i Krwi Pańskiej na nich nie pozostały, a tym samym nie zaistniało niebezpieczeństwo rozrzucenie czy profanacji Najświętszych Postaci. W tym względzie Kościół zawsze przejawiał delikatną pieczołowitość, stosując bardzo jasną zasadę doktryny sakramentalnej, że Chrystus jest cały obecny w każdej konsekrowanej cząstce chleba i wina.
Ten obrzęd określany jest słowem „puryficaja” (łac. purificatio, purificationis), co w znaczeniu religijnym wyraża oczyszczenie, modlitwę oczyszczającą, ekspiację. W formie uroczystej ukształtowało go dopiero średniowiecze w związku z rozwojem kultu Eucharystii i wobec licznych ablucji (obmyć) obecnych podczas Mszy, a związanych z obmyciem rąk, palców, ust, kielicha. Tak więc pierwotnie z tym słowem łączyła się bogatsza treść i działania.
Nie ma potrzeby wymieniać w tym miejscu wszystkich świadectw związanych z kształtowaniem się obrzędu puryfikacji na przestrzeni wieków. Najstarsze Ordines Romani nie wspominają o puryfikacji kielicha. Ryt ablucji miał pierwotnie charakter nie tyle oczyszczający w klasycznym sensie, co nawiązywał raczej do starego rytu ablutio oris, które poświadczone jest najwcześniej spośród wszystkich ablucji. (...)
