ks. Leszek Smoliński
Pragnienie serca. O Komunii duchowej
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2011
wydrukuj ten artykułCo to jest Komunia duchowa i jej praktykowanie?
Duch Święty jest w człowieku sprawcą rozwoju duchowego i pobożnych pragnień. To On poucza, że współpraca z łaską Bożą wymaga pokory, cierpliwości i postawy ofiarnego, ufnego oddania się Bogu. Pragnienie wspólnoty z Bogiem pochodzi również od Ducha, który ożywia w nas życie nadprzyrodzone zapoczątkowane na chrzcie świętym, i realizuje się także przez Komunię pragnienia, inaczej zwaną Komunią duchową. Oznacza ona zjednoczenie z obecnym w Eucharystii Jezusem Chrystusem, ale nie przez przyjęcie Go w sposób sakramentalny, lecz dzięki pragnieniu serca, które jest świadome, ożywione wiarą na wzór ewangelicznego setnika: „Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”.
Jak naucza św. Paweł, Chrystus zamieszkuje bowiem w sercu człowieka przez wiarę (por. Ef 3,17). Komunia duchowa zakłada wiarę w obecność Chrystusa w Eucharystii i jednocześnie w uświęcający walor Eucharystii. Powstanie praktyki Komunii duchowej łączy się z faktem spadku przyjmowania Komunii pod postacią Chleba i Wina. W średniowieczu utarł się zwyczaj komunikowania sakramentalnego tylko w Wielkanoc, czemu sprzyjało postanowienie Soboru Laterańskiego IV (1215). Dzięki temu utrwalała się Komunia duchowa, do której zresztą usilnie zachęcano. (...)
