ks. Jan Hadalski SChr
Christus vincit, Christus regnat…
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2011
wydrukuj ten artykułW pierwszą wrześniową niedzielę po południu wybrałem się do Świebodzina, aby na żywo zobaczyć pomnik Chrystusa Króla, zrobić kilka zdjęć i przy okazji przemyśleć merytoryczną zawartość listopadowego numeru „Mszy Świętej” prawie w całości poświęconego tematowi królewskiej godności Chrystusa. Na miejscu okazało się, że takich ciekawskich jak ja jest dużo więcej. Moim oczom ukazał się monument, który w blasku słońca i na bezchmurnym tle błękitnego nieba robi imponujące wrażenie. Jest ono spowodowane nie tylko rozmiarami figury Chrystusa, ale jeszcze bardziej pewnym spokojem, który od Niego promieniuje.
Oto na Świebodzin i dalej, na całą Polskę spogląda dostojne i pogodne oblicze Chrystusa – Króla – Dobrego Pasterza. Ludzie robią zdjęcia, spacerują, modlą się. Powoli tworzy się infrastruktura gastronomiczno-pamiątkarska i trzeba mieć nadzieję, że nie pójdzie ona w kierunku kiczowatej komercjalizacji tego miejsca.
Nie można zapomnieć, że ten monument jest pamiątką zawierzenia miasta i powiatu świebodzińskiego Chrystusowi Królowi. Intronizacja, poprzedzona misjami we wszystkich świebodzińskich parafiach, odbyła się 21 listopada 2000 r. w uroczystość Chrystusa Króla. Dokładnie 10 lat później uroczyście został pobłogosławiony ten pomnik – znak wiary.
Opodal, niejako w cieniu pomnika, znajduje się Sanktuarium Miłosierdzia Bożego, którego kustosz, ks. prałat Sylwester Zawadzki (obecnie rezydent), był inicjatorem budowy i autorem koncepcji pomnika, a wcześniej intronizacji. Podjechałem więc na chwilę do tej świątyni. To nowy kościół, którego architektura zarówno zewnętrzna, jak i wewnętrzna daleka jest od nowoczesnych udziwnień. Wchodząc, czuje się klimat sacrum, a harmonijne, tradycyjne wnętrze, bez przepychu nastraja do modlitwy, do liturgii. Kościół jest otwarty całą dobę (sic!) i trwa w nim nieustająca adoracja Najświętszego Sakramentu.
Dlaczego o tym piszę? Właśnie dlatego, że przyszło nam żyć w Polsce, w której jedni chcą ogłosić Jezusa Królem Polski, inni dążą do wyrzucenia krzyża z sali polskiego parlamentu, a pośrodku rzesza zobojętniałych, zagubionych, niezdecydowanych katolików. Oto czasy, w których dla każdego, kto uważa się za wierzącego, nieunikniona jest poważna odpowiedź na pytanie: kim naprawdę jest dla mnie Chrystus? Co z tego wynika na co dzień?
W świebodzińskim sanktuarium przed Najświętszym Sakramentem zdałem sobie sprawę, że ten pomnik Chrystusa Króla nie jest sztucznym, nachalnym wdzieraniem się religii w przestrzeń publiczną, ale naturalną emanacją tego sacrum, które jest w świątyni, jakby przedłużeniem miłosiernego spojrzenia Pana Jezusa wystawionego w Najświętszym Sakramencie do adoracji. Pomnik na ludzki sposób wyraża miłość Chrystusa, który szeroko rozwartymi ramionami obejmuje cały świat i pragnie wszystkich przyciągnąć do siebie, do swojego królestwa prawdy i życia, świętości i łaski, sprawiedliwości, miłości i pokoju. I taka powinna być kolej rzeczy.
Wszelka walka o wolność wyznawanej wiary, o królowanie Chrystusa w całym narodzie nie może być ideologią, ale musi brać początek w sercu i umyśle człowieka, który świadomie wybierając Chrystusa na swojego Pana, decyduje się zawsze i wszędzie żyć według Ewangelii. O taką intronizację Chrystusa Króla się módlmy, takiej dokonajmy w naszych sercach, rodzinach, parafiach, a wtedy na pewno Polska będzie Chrystusowa.
Króluj nam, Chryste, zawsze i wszędzie!
