Adam Matyszewski
Lauda, Sion Salvatorem - sekwencja na uroczystość Bożego Ciała
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 06, czerwiec 2011
wydrukuj ten artykuł„Chwal, Syjonie, Zbawcę” – tak tłumaczy się tytuł dzieła, które najprawdopodobniej wyszło spod ręki św. Tomasza z Akwinu. W 1264 roku Doktor Anielski miał otrzymać polecenie napisania oficjum na Boże Ciało od samego Urbana IV, ówczesnego papieża, którego do ustanowienia święta przynaglała późniejsza święta, Julianna z Cornillon (†1258). Akwinata podjął się zadania. Ojciec Święty mógł mu w pełni zaufać, wszak dał się już poznać z wyśmienitych kompozycji Adoro Te devote (wersja polska: Zbliżam się w pokorze) czy Pange lingua gloriosi (Sław, języku, tajemnicę – wielkoczwartkowy utwór śpiewany podczas przeniesienia Najświętszego Sakramentu do ołtarza adoracji). Niedługo potem literatura kościelna otrzymała prawdziwie mistrzowskie, nieomal nadprzyrodzone dzieło, w którym głęboka i dokładna pod względem dogmatycznym treść łączy się z nastrojową i czystą liryką. Oficjalny tekst kompozycji został włączony do Mszału św. Piusa V (1570 r.). Spośród niezliczonej ilości średniowiecznych sekwencji w wyniku reformy liturgii w Mszale zachowano tylko cztery, w tym Lauda, Sion. Mszał bł. Jana XXIII podtrzymuje nakaz wykonywania sekwencji po Alleluja przez całą oktawę uroczystości Bożego Ciała. Zaś ostatnia reforma liturgiczna znosi tę sekwencję, a Mszał z 1970 roku traktuje ją jako pieśń do wyboru i do stosowania również przy innych okazjach. (...)
