Msza Święta - miesięcznik biblijno-liturgiczny

« powrót do numeru


Adam Matyszewski
Antiphona ad Communionem

Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2011

Słowo antyfona jest wyrażeniem pochodzącym z greckiej teorii muzycznej. „Śpiewać w antyfonach” oznaczało śpiew w oktawach. Prawdopodobnie był to śpiew głosów męskich i chłopięcych (brzmiących o oktawę wyżej).

W chrześcijaństwie pierwsze wzmianki o śpiewie antyfonalnym pochodzą z Antiochii (około 300 rok). Św. Ambroży ten rodzaj śpiewu przejął od rytu syryjskiego. Klasztory syryjskie pielęgnowały bowiem śpiew dwuchórowy (na przemian), wzorując się na śpiewie kapłanów w żydowskiej służbie świątynnej, podzielonych na dwa chóry. W podobny sposób śpiewano również hymny w kultach pogańskich. Mnisi i uczniowie zakonni klasztorów syryjskich, wyniesieni na stolice biskupie, rozszerzyli wkrótce ten rodzaj śpiewu w kościołach nieklasztornych. Stałe i najwłaściwsze miejsce antyfona zajęła w śpiewie oficjum brewiarzowego.

Z praktyki liturgii gallikańskiej znany jest sposób śpiewania antyfony po danym fragmencie psalmu. Ten sposób śpiewania określano mianem antiphonare. Stare rękopisy notują nawet kilka antyfon dla jednego kantyku. (...)

Uwaga! To jest tylko fragment artykułu. Pełną wersję przeczytasz w numerze dostępnym w Wydawnictwie Hlondianum:

« powrót do numeru