ks. Jan Hadalski SChr
Od Redaktora. Z miłości do Boga.
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2011
wydrukuj ten artykułKażdego roku 2 lutego liturgia ponownie kieruje nasze myśli i serca ku tajemnicy Bożego Wcielenia. Bezpośrednio wiąże się z nią święto Ofiarowania Pańskiego. Wiara, gorliwa pobożność i wierność religijnym tradycjom nakazywała Maryi i Józefowi przedstawić i ofiarować Pierworodnego jedynemu Panu. Zapatrzeni w tajemnicę Ofiarowania, powinniśmy myśleć i postępować dokładnie tak samo. Wystarczą te trzy: autentyczna wiara, nieudawana pobożność i konsekwentna wierność. A jedyny, czytelny motyw to Miłość, która dzięki „fiat” Maryi przyszła na świat dla oświecenia spragnionych i szukających Boga.
Tę Miłość-Światło bezbłędnie rozpoznali starzec Symeon, który przygarnął Ją w swoje objęcia, i sędziwa Anna, która na własne oczy ujrzała Wyzwoliciela z niewoli grzechu. Tak jest do dzisiaj. Wielu spośród pielgrzymów wiary przez kolejne millenia w dziejach Kościoła, opromienionych tym światłem, wybiera ewangeliczny radykalizm, wstępuje na drogę całkowitego oddania się Chrystusowi i Jego Ewangelii. Tan akt konsekracji – całkowitego poświęcenia się dla Miłości – przybiera różne formy. Chodzi nie tylko o życie we wspólnocie monastycznej, zakonnej, w instytucie świeckim czy w zaciszu pustelni. Ostatnio coraz częściej słyszymy o powrocie niektórych dawnych form życia konsekrowanego, tych z początków Kościoła. Mam tu na myśli dziewictwo czy wdowieństwo konsekrowane. Dlatego lutowy numer „Mszy Świętej” – w kontekście kolejnego Światowego Dnia Życia Konsekrowanego – otwieramy ciekawym tekstem o wdowach, które po śmierci współmałżonka decydują się na dalsze życie całkowicie poświęcone Bogu poprzez uroczysty akt konsekracji. Zagadnienie życia konsekrowanego omawia również tradycyjnie zamieszczana na naszych łamach katecheza.
Kontynuujemy dotychczasowe rozważania związane z liturgią Mszy Świętej. Tematem wiodącym bieżącego numeru jest obrzęd przekazania znaku pokoju. Jego źródła, symbolikę, znaczenie i formy dawniej i dziś omawia ks. Ireneusz Bakalarczyk. Pochylamy się także nad teologicznymi treściami Piątej Modlitwy eucharystycznej, w czym pomaga nam kolejny tekst znanego liturgisty ks. Jana Miazka. Czytelnicy znajdą również refleksję na temat antyfony ad Communionem.
Zachęcam do lektury pozostałych rubryk lutowego numeru „Mszy Świętej”, a szczególnie lektorów i ministrantów, dla których otwiera się możliwość wypowiadania własnych uwag, przemyśleń, refleksji na „Forum Ministr@nta”.
Wszystkim życzę opromienienia Bożą Miłością i zapraszam do lektury tego i kolejnych numerów „Mszy Świętej”.
