Grzegorz Duszyński
ABC liturgii. Zielony – znaczy nadzieja
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2010
wydrukuj ten artykułW Piśmie Świętym na temat tego koloru jest tylko jedna wypowiedź: „[…] wdzięk i piękność pociągają oko, a nad jedno i drugie świeża zieleń zasiewów” (Syr 40,22).
Według papieża Innocentego III (1161-1216), który – jak powiedzieliśmy na początku naszych rozważań o kolorach w liturgii – jako pierwszy oficjalnie skomentował symboliczne znaczenie poszczególnych barw i wydał odpowiednie przepisy regulujące ich stosowanie w liturgii dla całego Kościoła (zob. De sacro altaris mysterio, 65: PL 217, 801), zielony jest kolorem pośrednim pomiędzy białym, czarnym i czerwonym. Znajduje się bowiem „w pośrodku” innych barw. Kolor zielony jest łagodny i pojednawczy. Jest to uzupełniająca barwa czerwieni, ponieważ powstaje ze zmieszania koloru niebieskiego i żółtego; tworzy w ten sposób trójjedność trzech barw głównych.
Zieleń jest kolorem żywej przyrody, kiełkujących roślin, świeżych zasiewów, zatem także oczekiwania na przyszłe plony. Jest symbolem nadziei, młodości, nowego życia, odrodzenia się, powstawania do nowego życia, ale także znakiem sprawiedliwości, Bożego miłosierdzia i nadziei na łaskawy sąd. (...)
