ks. Czesław Krakowiak
Prefacja w Modlitwie eucharystycznej
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07-08, lipiec-sierpień 2010
wydrukuj ten artykułPo obrzędzie przygotowania darów, od modlitwy zwanej prefacją rozpoczyna się najważniejsza część liturgii Mszy Świętej – Modlitwa eucharystyczna. Jest to modlitwa uwielbienia i dziękczynienia, zanoszona przez kapłana do Boga Ojca za Jego wielkie dzieła, dokonane w historii zbawienia. Prefacja jest zmienną częścią wielkiej Modlitwy eucharystycznej, związaną ze świętowaniem tajemnicy dnia i okresu roku liturgicznego, czasem także z liturgią czytań biblijnych celebrowanej Mszy Świętej.
W Sakramentarzu z Verony zwanym także Leoniańskim (V/VI wieku) każdy formularz mszalny miał własną prefację. W Sakramentarzu Gelazjańskim (VIII wiek) były 54 prefacje. Sakramentarz Gregoriański (koniec VIII wieku) używany w Rzymie miał już tylko 14 prefacji. W liturgii rzymskiej aż do średniowiecza prefacja była ściśle złączona z kanonem mszalnym, tworząc z nim jedną całość. Dopiero później została od niego oddzielona. Mszał Piusa V (1570) zawierał tylko jedną Modlitwę eucharystyczną (Kanon rzymski) i 11 prefacji. W XX wieku do tego Mszału włączono prefację o zmarłych, o św. Józefie, Chrystusie Królu i Najświętszym Sercu Pana Jezusa.
W wydanym w 1968 roku Ordo Missae zamieszczone zostały trzy nowe Modlitwy eucharystyczne, z których dwie mają własne prefacje (II i IV), oraz osiem nowych prefacji: dwie na okres Adwentu, jedną na niedziele Wielkiego Postu, dwie na tak zwane niedziele zwykłe, jedną o Najświętszej Eucharystii, dwie na dni powszednie okresu zwykłego. (...)
