ks. Bogusław Kozioł SChr
Duchowość kapłańska: Celibat – wezwanie do miłości czy ciężar?
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2010
wydrukuj ten artykułNa temat celibatu w naszych czasach powstało wiele różnych publikacji, artykułów i opracowań. Jest to chyba jeden z najczęściej podejmowanych w dyskusjach elementów duchowości kapłańskiej. Frapuje on samych celibatariuszy pytających, w jaki sposób wspaniałomyślnie odpowiedzieć na powołanie do celibatu, ale celibat zajmuje także osoby uważające się za „postępowe”, sugerujące, że celibat jest czymś nienaturalnym i szkodliwym, bo prowadzi do nadużyć seksualnych, albo że osoby żyjące w celibacie są oderwane od codziennych problemów zwykłych ludzi i w ogóle nie rozumieją życia małżeńskiego. Stąd też celibat dla jednych jest przeżytkiem albo nieludzkim wręcz wyrzeczeniem, a dla innych stanowi bezcenny dar Pana Boga. Nic jednak dziwnego, że są tak różne opinie, gdyż sam Chrystus w kontekście oddania życia dla Królestwa zaznaczył, że „nie wszyscy to pojmują, lecz tylko ci, którym to jest dane” (Mt 19,11).
Oczywiście, celibat nie należy do istoty kapłaństwa, ale jest istotną wartością, która pozwala zrozumieć, czym jest w ogóle sakramentalne kapłaństwo. Stwierdzili to ojcowie soborowi podczas Vaticanum II pisząc, że „celibat z wielu względów odpowiada kapłaństwu” (DK 16). Co prawda, w obrzędzie święceń prezbiteratu nie ma mowy o celibacie, ale przyrzeczenie jego zachowania znajduje się już w święceniach diakonatu. (...)
