ks. Roman E. Rogowski
Ludzie Paschy
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2010
wydrukuj ten artykuł„Czymże jest życie wasze? Parą jesteście, co się ukazuje na krótko, a potem znika” napisał św. Jakub w swoim Liście (4,14). I rzeczywiście tak bywa. Wśród dawnych papierów znajduję kartkę pocztową „Shisha Pangma Expedition’87”, a na niej autografy himalaistów: Wandy Rutkiewicz, Jerzego Kukuczki, Artura Hajzera i kilku innych uczestników wyprawy. A obok spostrzegam dopisek Wandy: „Przepraszam za milczenie”. I to „milczenie” trwa do dzisiaj – Wandy żywej nie ma już wśród nas, ukazała się „na krótko”, a potem zniknęła…
A zatem „czymże jest życie wasze”? Jest „paschą”, czyli „przejściem”, bo jesteśmy naprawdę „pielgrzymami na tej ziemi” (Hbr 11,12) i „nie mamy tutaj trwałego miasta, ale szukamy tego, które ma przyjść” (Hbr 12,14). Św. Paweł potwierdza tę myśl i ją pogłębia, gdy wyjaśnia, że „jesteśmy pielgrzymami, z daleka od Pana”, bo „według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy”. I dodaje: „Mamy jednak nadzieję…” (2 Kor 5,7-8). A tą nadzieją jest „Chrystus pośród was – nadzieja chwały” (Kol 1,27) i dlatego „w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy” (1 Kor 15,19).
Pielgrzymując przez życie jako „ludzie paschy”, wzorem „Chrystusa – nadziei chwały” przechodzimy z tego świata do Ojca” (J 13,1), a to nasze „przejście” ma różne etapy i różne wcielenia. (...)
