ks. Leszek Slipek
Proboszcz podpowiada. W lutym warto by...
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2010
wydrukuj ten artykuł2 lutego - ŚWIĘTO OFIAROWANIA PAŃSKIEGO
Święto Ofiarowania Pańskiego – to święto światła. Nazywano je kiedyś festum candelarum, czyli uroczystością świec. Jest ono zapowiedzią świąt paschalnych, a świece trzymane tego dnia w rękach kierują nasze myśl ku Wielkiej Nocy, kiedy to ze zapalonymi świecami będziemy słuchać wielkanocnego orędzia.
Dobrym zwyczajem towarzyszącym naszej prywatnej modlitwie w kościele jest zapalanie świecy na świeczniku ustawionym na przykład przy obrazie Matki Bożej lub w innym miejscu. To oczywiste, że świece nie mogą się modlić, ale mogą pomóc człowiekowi, kiedy się modli. Świece przypominają nam chrzest, początek naszej drogi z Chrystusem i powołanie do życia wiecznego.
Każda zapalona świeca może być znakiem naszej modlitwy, którą można umieścić obok świecznika. Oto dwie propozycje takiej modlitwy:
Panie,
niech ta świeca, którą zapalam,
będzie światłem
pochodzącym od Ciebie,
które rozjaśni moją myśl
przy rozważaniu
moich problemów
i podejmowaniu decyzji.
Niech będzie ogniem,
który wypali we mnie wszelką pychę,
egoizm i nieczystość serca.
Ogniem, który ogrzeje moje serce
i nauczy je kochać.
Amen.
lub:
Panie,
nie mogę zostać dłużej w tym kościele,
ale z zapalonym światłem świecy
niech pozostanie tu część mnie samego,
którą pragnę Ci ofiarować.
Pomóż mi,
aby modlitwa, którą tu rozpocząłem,
towarzyszyła mojej pracy i czynom
w dniu dzisiejszym
i każdym następnym.
Amen.
11 lutego - WSPOMNIENIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY Z LOURDES
(ŚWIATOWY DZIEŃ CHOREGO)
W tym dniu można uroczyście udzielić sakramentu chorych wszystkim wiernym cierpiącym. W związku z tym warto wcześniej skierować list do parafian:
Moi Drodzy!
Jesień życia nierzadko naznaczona jest cierpieniem i chorobami, które mogą rodzić lęk, zwątpienie, nawet rozpacz, ale też prowadzić do większej dojrzałości w wierze, do zwrócenia się ku temu, co naprawdę jest istotne.
Człowiek w podeszłym wieku, często borykający się z ograniczeniami, słabością i chorobą, ma skłonność do tego, aby czuć się opuszczonym i osamotnionym. Ale Chrystus nie pozostawia go w tej samotności. Wiemy, że On jest najlepszym lekarzem dusz i ciał, że „wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby” (Mt 8,17). Nadał nowe znaczenie każdemu cierpieniu przez swą mękę i śmierć na krzyżu, a Kościołowi postawił zadanie umacniania chorych poprzez opiekę nad nimi i towarzyszenie im modlitwą wstawienniczą. „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone (Jk 5,14-15).
Jest to sakrament nadziei, niosący chorym pocieszenie, podnoszący na duchu i kierujący ich uwagę ku wartościom nieprzemijającym.
Nie jest on przeznaczony wyłącznie dla osób, które znajdują się w niebezpieczeństwie utraty życia. Najlepszym dowodem na to pozostaje fakt, że sakrament ten można powtarzać, jeśli chory, który po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał, ponownie zaniemógł. Zaleca się również przyjmowanie tego sakramentu namaszczenia chorych przed trudną operacją. Ale udziela się go również osobom w podeszłym wieku, którym nie zagraża niebezpieczna choroba.
Udzielając sakramentu namaszczenia, prosimy Boga:
– w przypadku chorego – o oddalenie od niego wszystkich cierpień; przywrócenie pełnego zdrowia, aby nabrał sił do pełnienia swoich obowiązków;
– w przypadku wiernego w podeszłym wieku – o to, aby umocniony łaską Ducha Świętego trwał niezachwianie w wierze i nadziei i wszystkim dawał przykład cierpliwości i świadczył o miłości Boga poprzez swoją pogodę;
– w przypadku wiernego w agonii – aby Bóg zmiłował się nad swoim sługą, który toczy ostatnią walkę, aby to namaszczenie przyniosło ulgę jego duszy i ciału, aby osoba znajdująca się w najbardziej decydującej sytuacji swego życia mogła odpowiedzieć z ufnością: „Panie, oto jestem! Wezwij mnie do siebie!”.
Namaszczenie chorych tak jak wszystkie sakramenty jest celebracją liturgiczną i wspólnotową. Najbardziej odpowiednie jest udzielanie go podczas Eucharystii. Wtedy bowiem cała wspólnota parafialna może uczestniczyć w modlitwach, umacniając się w swojej jedności. Inni członkowie tej wspólnoty, na przykład młodzi, proszą o łaski dla przyjmujących sakrament namaszczenia, którzy będąc w swojej mądrości osób doświadczonych wiekiem i trudami życia, będą z kolei modlić się na przykład o dobre życiowe wybory dla znajdujących się na rozdrożach młodości.
W naszym kościele obrzęd namaszczenia chorych będzie celebrowany…
Wasz Proboszcz
21 lutego - PIERWSZA NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU
Pierwsza niedziela Wielkiego Postu jest początkiem czcigodnego czasu dorocznej pokuty wielkopostnej. We Mszy Świętej tej niedzieli elementem podkreślającym ten ważny moment mogłaby być procesja na wejście połączona z Litanią do Wszystkich Świętych.
