ks. Marian Cynka
Ambona – miejsce głoszenia słowa Bożego dawniej i dziś
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2010
wydrukuj ten artykułJeden z Autorów nazywa ambonę „Ustami Pana, skąd On podaje ludziom pokarm słowa” (S. Lech, Przestrzeń celebracji liturgicznych). Natomiast w posoborowym wydaniu Mszału Rzymskiego, w Ogólnym wprowadzeniu jest mowa o dwóch stołach przygotowanych we Mszy Świętej: „…zostaje zastawiony zarówno stół słowa, jak i Chrystusowego Ciała, z którego wierni czerpią naukę i pokarm” (OWMR 2002, nr 28).
Ambona, widziana jako stół słowa Bożego, po miejscu przewodniczenia, które podkreśla godność Chrystusa Pantokratora uobecniającego się w osobie kapłana, jest drugim elementem przestrzennym liturgii słowa Bożego. To miejsce jest nierozdzielnie związane z ołtarzem, który stanowi centrum świątyni chrześcijańskiej. Jest jej sercem. Ołtarz bowiem stanowi „miejsce, z którego ziemia wznosi się ku niebu” (T. Klauser). Zgodnie ze swym przeznaczeniem ołtarz zawsze był dla wiernych stołem Ofiary i Uczty Pańskiej, a jednocześnie miejscem eucharystycznego pojawienia się Boga wśród ludzi. Wielką Tajemnicę wiary, dokonującą się podczas liturgii eucharystycznej, poprzedza liturgia słowa. Toteż Institutio Generalis Missalis Romani (Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego) podkreśla: „Godność słowa Bożego wymaga, by w kościele było ono głoszone z miejsca, na którym w czasie liturgii słowa spontanicznie skupia się uwaga wiernych” (OWMR 2002, nr 309). (...)
