ks. Jan Miazek
Modlitwa powszechna – modlitwa zgromadzonego Kościoła.
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2010
wydrukuj ten artykułLiturgię słowa zamyka Modlitwa powszechna, zwana też Modlitwą wiernych. Aby lepiej zrozumieć jej sens, przypomnijmy najpierw jej dzieje. Już św. Paweł w Pierwszym liście do Tymoteusza zalecał, aby chrześcijanie modlili się za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich sprawujących władzę. Bóg pragnie bowiem, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy (2,1-4). O takiej modlitwie wspomina najstarszy opis Mszy Świętej, pochodzący z połowy II wieku. Po homilii wszyscy wstają i modlą się za siebie samych i za wszystkich, gdziekolwiek się znajdują. Św. Justyn nie podaje jednak tekstu tej modlitwy. Wraz z rozwojem liturgii modlitwa ta zmieniła swe miejsce; odmawiana na początku Mszy, później w VII wieku zupełnie zanika. Śladem tej modlitwy były wezwania Kyrie eleison, Christe eleison, Kyrie eleison; dzisiaj: Panie, zmiłuj się nad nami; Chryste, zmiłuj się nad nami; Panie, zmiłuj się nad nami. W dawnej liturgii przypominała ją cicha modlitwa odmawiana po kazaniu za Kościół, ojczyznę, w innych potrzebach: Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu. Sobór Watykański II, podając wskazania dotyczące przyszłej reformy liturgii Mszy, polecił przywrócić Modlitwę powszechną czyli Modlitwę wiernych, powołując się na słowa św. Pawła. Modlitwa powszechna została przywrócona w odnowionej liturgii Mszy i przyjęła się powszechnie. (...)
