kl. Bartłomiej Urbanowicz SChr
Gdy klęczę przed Tobą... – czyli o postawie pokory wobec Boga.
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2009
wydrukuj ten artykuł„Gesty i postawy ciała zarówno kapłana, diakona i usługujących, jak i ludu winny zmierzać do tego, aby cała celebracja odznaczała się pięknem i szlachetną prostotą […]” (OWMR nr 42).
W październikowym numerze miesięcznika „Msza Święta” baczniej spojrzeliśmy na postawę naszego ciała w czasie liturgii. Jako istoty cielesno-duchowe modlimy się przecież nie tylko poprzez słowa, ale także naszym ciałem. Podczas Mszy Świętej zasadniczo przybieramy trzy postawy: stojącą, siedzącą oraz klęczącą. Dwie pierwsze już wcześniej zostały omówione, dlatego tu zajmiemy się postawą klęczącą oraz jej szczególną postacią, jaką jest prostracja.
Postawa klęcząca, jako dłuższa postawa modlitewna i jednocześnie chwilowy gest, w liturgii chrześcijańskiej oznaczała uwielbienie Boga. Już w Starym Testamencie postawa klęcząca jest gestem modlitwy – adoracji (Rdz 17,3; Pwt 9,18; 1 Krl 8,54; Dn 6,11). Pismo Święte mówi o „ukorzeniu się głębokim przed Jahwe” (Rdz 24,52). W Psalmach wiele razy powraca wezwanie do uznania wielkości Boga przez ukorzenie się, upadnięcie na twarz, na kolana, bo Pan jest święty, bo ponad wszystko Jego imię. (...)
