ks. Jan Sochoń
Królować z Chrystusem teraz i na wieki.
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2009
wydrukuj ten artykułNauczanie Chrystusa należy wyjaśniać poprzez Jego czyny. To generalna reguła, która zasadniczo przynosi dobre interpretacyjne owoce. Pan Jezus przecież wiele razy korzystał z poetyckiej, metaforycznej siły języka, odwoływał się do zakorzenionych w potocznym doświadczeniu obrazów i porównań. Z uwagą przyglądał się realnej rzeczywistości. W niej znajdował odpowiednie stany rzeczy i sytuacje obyczajowe będące dogodnym narzędziem wyjaśniającym Boże zamiary. Nie nadawał swoim naukom charakteru ezoterycznego, na modłę jakiejś niesamowitej tajemnicy, zastrzeżonej dla nielicznych wybrańców. Stawał na otwartym polu. Chciał być widzialny i słyszalny, chociaż bywały chwile, kiedy trwał w modlitewnej samotności. Niekiedy też nauczał bez swoich uczniów, jednak najczęściej brał ich ze sobą, aby byli świadkami Jego przemówień i zachowań, aby nabierali apostolskiego doświadczenia, mężnieli w pokornej, odpowiedzialnej wierze.
Ale czy Jezus przedstawiał się jako „Król Izraela” i „Król żydowski”? W Ewangelii św. Jana odnajdujemy tego typu nazewnictwo, oprócz wielu innych terminów, a zwłaszcza pojęcia „Mesjasz”. W Nowym Testamencie mamy orientacyjnie 55 różnych określeń odnoszonych do ziemskiego Jezusa i Jezusa zmartwychwstałego. Najczęściej powtarzają się godnościowe tytuły: „Chrystus”, „Pan”, „Syn Człowieczy”, „Syn” (Syn Boży), „Syn Dawida”. (...)
