ks. Krzysztof Filipowicz
Królewska służba, czyli słowo o posługach w liturgii.
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07-08, lipiec-sierpień 2009
wydrukuj ten artykułChrześcijanie Azji Mniejszej pierwszego wieku, powołani do wiary najprawdopodobniej przez św. Pawła, wysłali do Rzymu delegację z zapytaniem, jak mają się zachować w przykrych dla nich sytuacjach. Delegaci nie zastali już Apostoła Narodów, zatem zwrócili się do św. Piotra. Odpowiedzią na ich wątpliwości i rozterki był 1 List św. Piotra. Chociaż Apostoł nie przeprowadzał w nim jakichś dogmatycznych wywodów, a raczej upominał, stwierdzał i starał się budzić nadzieję, to jednak w tym kanonicznym liście znajdziemy ponadczasową, skierowaną także do nas wypowiedź: „Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła, wy, którzyście byli nie-ludem, teraz zaś jesteście ludem Bożym, którzyście nie dostąpili miłosierdzia, teraz zaś jako ci, którzy miłosierdzia doznali” (1 P 2,9-10).
Echo słów pierwszego biskupa Rzymu łatwo odnajdujemy w posoborowej myśli teologiczno-liturgicznej. Kapłaństwo Chrystusa, tajemniczo wyobrażone w osobie Melchizedeka, zostało skierowane bez ograniczeń do wszystkich ludów wszystkich czasów. Liturgia w szczególny sposób stanowi wypełnianie kapłańskiej funkcji Chrystusa. Od momentu chrztu, przez namaszczenie Duchem w sakramencie bierzmowania wierni stają się świętym i królewskim kapłaństwem, składają Bogu duchowe ofiary i głoszą wspaniałe dzieła Boże. (...)
